Hatıralarrrrr ...

Kendinizi yaşlandığınız zamanın içerisinde düşündünüz mü hiç?O bebek gibi olan teninizin değiştiğini cildinizin artık eskisinden daha kırışık olduğunu,yaşınızın 70 olduğunu ve yanınızda kimlerin olduğunu yada olabileceğini??
Hayatta hep bir şeyleri başarma hırsıyla büyüdük,her istediğimizin olmasını istedik..Önce büyümek istedik,sonra okulumuzu bitirmek,bir iş bulmak,o işte ilerlemek daha iyi paralar kazanmak istedik ve hepsi için bir çok şeyden vazgeçtik..Bütün bunlar hayatımızda yaşanırken yaşımızda ilerliyordu elbette.O dolu dolu yaşayabileceğimiz,umursamazca,heyecanlı geçirebileceğimiz 20'li yaşlarımızı kaybettik,her geçen gün zaman daha çabuk geçiyor..Bugün annelerimizle yada her hangi bir yaşlı amca veya teyzeyle konuştuğumuzda sizce en çok hangi zamanlarını özlüyorlardır??O aşık oldukları ama birinin görme korkusuyla yaşadığı aşklarını,rahatca yaşayamadıkları her şeyi,arkadaşlıklarını özlüyorlardır..Bizler ise belkide herşeyi olabildiğince özgür yaşadığımız için kıymetini bilmiyoruz bu duyguların..
Zaman akıp gidiyor..Yıllar aylar gibi geçiyor,aylar haftalar,haftalar günler gibi günler ise saatler kadar çabuk geçip bitiyor..

Geriye dönüp baktığımızda ise artık herşey ''hatıra'' olarak kalıyor..Bazen bir şarkıda,bazen bir resimde,bazen de bir sohbet arasında canlanıveriyor birden..

Eskii Zamanlar..

Küçükken ne kadar da güzel geçerdi günlerimiz değil mi? Hele de yaz mevsimiyse,hergün dışarıda,bahçede,yazlıkta geçirilen günlerimiz..Sabah erken uyanır hemen mayomu giyer beklemeye başlardım terastaki salıncakta ev halkının uyanmasını..Biran önce kahvaltı yapıp denize gitmek için can atardım,ablamlara doğru dürüst kahvaltı yaptırtmadan kaldırırdım masadan biran önce denize gitmek için;tam bir su hastasıydım..Oysa ki annem anlatırdı daha ben 5 yaşındayken beni yıkamak istediğinde ''kaynım ayıyo anne''diyerek kaçıp,''banyo yapmak istemiyoyum'' dediğimi,suya girene kadar korkar girdikten sonrada çıkartamazmış beni :))

Şimdi koskoca kız oldun diyor küçüklüğüm gözlerinin önünde canlanıyo her defasında,mutlu oluyor ama zamanın geçmiş olmasına da bir okadar üzülüyor..

En güzel zamanlarımızmış hepbirlikte geçirdiğimiz o günler..Yaz gecelerinde balkonda yapılan sohbetler,arkadaşlarla sahile gitmeler,hele de yaz aşkları,bakışmalarımızın belli olucak korkusu,her akşam onu görücem heyecanı :)Sanırım artık kalmadı böyle küçük heyecanlar..

Malesef artık hiçbir şeyin kıymetini bilmez olduk..Yaşadıklarımıza sahip çıkamaz,yok olup gitmesine göz yumar olduk..En değerli varlığımız duygularımız gün geçtikçe yok oluyor,değersizleşiyor..

2 Yarımı Toplasak 1 Bütün Yapmıyor Artık..

***
iki yarımı toplayınca bir etmiyor. İnsan tek başına mutsuzsa başka biriyle de
mutlu olamıyor.
Önce yalnızdık.
9 ay boyunca karanlık bir yerde dışarı çıkmayı bekledik ve dünyaya ağlayarak
geldik.
Pişman gibiydik. Ya da mecburen gelmiş gibi.
Biraz büyüdükten sonra, kendimizi bildiğimiz anda, içimizi kemiren, kalbimizi
kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik: Bir yerde bir eksik var dedik.
Korktuk.
‘Bunun sebebi ne?’ diye sorduk kendimize. Cevabı yapıştırdık:
‘Demek ki sahip olmadığımız bir şeyler var.
O yüzden eksiklik hissediyoruz’. Peki, neye sahip olmamız gerekiyor?
Çocukken ‘yaşımız küçük’ diye düşündük. Her istediğimizi yapamıyoruz.
Kurallar, yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek.
Büyüdükçe bir şey değişmedi.
Yine huzursuzduk. İçimizden bir ses aynı sözcükleri fısıldıyordu:
‘Bir eksik var. Kafamız karıştı. Nasıl kurtulacağız bu iğrenç duygudan?
Nasıl geçecek bu?
Aklımıza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek. İşe girince geçecek.
Para kazanınca geçecek. Tatile gidince geçecek. Okulu bitirdik. Diploma aldık.
İşe girdik. Kartvizit aldık. Çalıştık. Para kazandık. Taşındık. Araba aldık.
Çalıştık. Eve yeni eşyalar aldık. Tatile gittik. Dans ettik. Terfi ettik.
Kartviziti değiştirdik.
Daha çok çalıştık. Daha çok para kazandık. Çalıştık. Çalıştık.
Geçmedi.’Bir yerde bir eksik var’ hissi, hala orada duruyordu.
Bu sefer de ‘Sevgilimiz olunca geçecek’ dedik. ‘Yalnızlığımız sona erince bu
illetten kurtulacağız.
‘Beklemeye başladık.
Derken, biri çıktı karşımıza aşık olduk. Ve anında başka biri olduk.
Daha güçlü, daha güzel, daha akıllı biri. Hesap cüzdanları, kartvizitler,
hatta ilaçlar bile böyle hissetmemizi sağlamamıştı.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemiş kadar büyük sevgi ve
hayranlık gördük.
Sevgilimizin gözlerinde Tanrı’ yı gördük.
Işığı gördük.’Tünelin ucundaki ışık bu olmalı’ diye düşündük ‘kurtulduk’.
Sonra bir gün, daha dün bize deli gibi aşık olan insan çekip gidiverdi.
Ya da artık eskisi gibi sevmediğini söyledi. Ya da başka birine aşık olduğunu
söyledi.
Ya da daha kötüsü, başka birine aşık oldu ama söylemedi.
Telefonu açmamasından, elimizi tutmamasından, sevişmemesine bahane bulmak
zorunda kalmamak için biz uyuduktan sonra yatağa gelmesinden anladık, bir
terslik olduğunu.
Belki de sevmekten vazgeçen veya terk eden sevgilimiz değildi, bizdik.
Fark etmez. Sonuçta aşk bitti.
Şimdi her yer bomboş. Şimdi tekrar yalnızız. Başladığımız yere döndük.
Yıllarca uğraştık, eksiğin ne olduğunu bulamadık. Halbuki her şeyi denedik, her
yere baktık.
Öyle mi? Bakmadığımız bir yer kaldı.
İçimize bakmadık.
Eksik parçayı dışarıda aradık ama içimizde saklı olabileceğini akıl etmedik.
Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye uğraştık ama kendimizi sevmedik.
Şaşıracak bir şey yok, tabii ki sevmedik.
Kendimizi sevsek bu kadar koşturur muyduk? Canımız yanmasın diye duvarların
ardına saklanır mıydık?
Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık? Terk edilmekten korkar mıydık?
Asıl eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti.
Asıl eksiklik, çareyi başkasında aramaktı.
Hayatın matematiği farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor.
İnsan tek başına mutsuzsa başka biriyle de mutlu olamıyor.
‘Herkes beni sevsin’ diye uğraşınca kimse gerçekten sevmiyor, herkes sevgisine
şart koyuyor, sınır koyuyor.
Oysa ‘kendime duyduğum sevgi bana yeter’ diye düşününce, kendimizi olduğumuz
gibi kabullenince yarım tamamlanıyor.
Her şey bir oluyor. İşte o zaman perde aralanıyor.
Acı diniyor.
İşte o zaman başka `bir`i bir araya gelerek, hesabın kitabın, korkunun kaygının
hüküm sürdüğü sahte bir sevgi yerine, gerçek bir sevgi yaratılabiliyor.

Hepimizin gerçek sevgileri bulması ümidiyle ;) Asıl gerçek kendimizi sevmeyi unutmamamız :))

Bir Elinde Sesi Varmış..

Dışarıda kasvetli bir hava var.Yarı yağmurlu yarı karlı başladık yine iç sıkıcı günlere..Güzel bir tarafı var en azından işten erken çıkıyoruz..

İşten sonra kalan zamanlarımı okuyarak yada müzik dinleyerek evimde geçiriyorum.Büyük bir sınavın içerisinden çıktım aslında.Ama hala izlerinin devam ettiği,baş etmek zorunda kaldığım,üzüldüğüm,hak etmediğim süreçlerden geçtim..Ama hepsinin de üstesinden tek başıma geldim..Yeniden doğmuş kadar rahat,mutlu ve huzurluyum şimdi..Ne kadar güçlü olduğumu,bir elin de sesinin çıkabildiğini gördüm..

Bu hayttaki en büyük eksikliğimiz;çareyi başkalarında arama çabamız..Yalnızken nasıl mutsuzsa bir kişi yanında biri varken de mutlu olamıyor malesef..

Hangimiz bu dünyaya isteyerek geldik?? Sanki gelirken bile pişmandık,ağlayarak geldik ve yalnız geldik..

Sonra büyüdük ve zannettik ki büyüyünce herşey daha iyi olacak..Ama malesef ben büyüdükçe üzüntülerim de büyüdü,sıkıntılarım da büyüdü ama en çokta ben büyüdüm..Küççükken yapamadığımız bir çok şeyi hepimiz demezmiydik büyüğünce yapıcam.

İşte bununla ilgili Can Dündar yine öyle güzel bir yazı yayınlamış ki hemen bunu sizinle de paylaşıyorum..

***

Pamukkk gibi..

Güne yine bembeyaz başlamakk :)
Sıcacık yatağımdan çıkmak istemedim hiç biraz daha keyif yapmak,gözlerimi tavana dikip düşünmek neyi düşündüğünü bilmeden..sonra yataktan kalkıp hemen pencereme yöneldim ve her yerin bembeyaz olduğunu görünce küçük bir çocuk gibi sevinçle başladım resim çekmeye..O kadar güzel yağıyorduki kar..
Sizinlede hemen paylaşmak istedim..

Evini Yenilemeyi Düşünenler İçin..

Eğer sizde küçük bir dairede tek başına yaşıyorsanız,uzun bir süre değişiklik yapmadıysanız ve biraz da sıkılmaya başladıysanız küçük küçük dekorasyonlarla evinizi yenilemeye başlayabilirsiniz..Size önerebileceğim modern çağın genç evleri..

Tarz ve güzel bulabileceğiniz bir çok dekoratif eşyada en büyük kurtarıcınız İkea olabilir.

        

Yaşanmışlığı Yaşanmamış Yapmak..

İnsan sahip olduklarının ömür boyu elinde olacağına inanır.. Ne garip.. Oysa tek bir nefes değil mi bizi hayata bağlayan tabiri caizse pamuk ipliği.. Gözlerimizi kapatmamızı engelleyen ne, bizi hayata bu kadar sıkı sıkıya bağlı tutan nedir.. Aşk mı? Eğer bu hayatta bazı şeylerin sende tecrübe bıraktığı hissine kapıldığın halde senin en zor durumunda elini tutacak tek bir kişi bile yoksa,Ağladığında başını yaslayacak bir omuz bulamıyorsan ama yine de kendine olur olmadık şeyleri delil gösterip bahane uyduruyorsan ummadık anda umulmadık cümleler kurarak ,bütün bunlara rağmen arkanda kırdığın insanların kalpleri sere serpe değilse ayak bastığın yollarda ,umudunun olmadığını iddia ettiğin halde hala içinde minicik bir umudun olmasından dahi umut duymalısın hayata inat.. Birinin elimizi tutmasını bize destek olmasını neden isteriz? Bu hayat çift olarak yaşamaya göre mi düzenlenmiş.. İnsan tekken nefes alamaz mı.. Bir insan en fazla ne kadar düşünebilir bir diğer insanı, en fazla ne kadar hayalini kurabilir, tokalaşma haricinde hiçbir şekilde elini tutamadığın sıcaklığını hissedemediğin insanın ellerini kaç defa ellerinde hayal edebilir..Umut nedir peki..Olmayacak şeylere bel bağlamak mı,yoksa olmasını hayal ettiğin şeyler mi..Seni ilk gördüğümde önce gözlerine baktım umutsuzdu sanki..yeni gelmiştim hüzün kokan şehre..Elini kolunu sallaya sallaya gezen insanların arasında kendimi ne kadar savunmasız hissettiysem şuanda aynı haldeyim..
Bir insan altı üstü bir defa gördüğü bir insana ne kadar bağlanabilir…Bunun sırrı senin gözlerindeydi belki de.. Belki ilk tokalaşmaya uzattığın ellerinde..O an kendimi ne kadar saf hissettiysem şuanda kendimden seni bilerek uzaklaştırdığım için o kadar cellat hissediyorum kendimi ..Kötü bendim sana bağlanırken kalbimi zorla elinden tutup hayal dünyasından çıkardım,bir çocuğun ergenlik hali gibi, hayatın gerçekleri hayal dünyasından acıdır ya . Kötü bendim hayatın sana kattıklarını göz ardı ederek yargıladım seni,yaşattıkları yaşadıklarım öğretti belki bana bunu..hayat küçücükken aldı elimden elma şekerimi benim, annemin duaları hep ıskaladı beni..Görmek isteyeceğim ne varsa küçüklükten aldı elimden alıştırmadan, yıkıp dökerek yerinde enkaz bile yok şimdi arda kalanların..
O kadar yaşanmışlığı, o kadar yaşanmamış yapan bir beyne sahip, o kadar yaşanmamışlığı, bir o kadar
yaşanmış yapan bir kalbe..Elimde olsa gelir miydim sana.. Yok yine gelmezdim..yine seçerdim çürük elma gibi kenara ,çünkü benim yaşanmışlığım yok senin kadar ..Benim ellerim senin kadar ele dokunmadı benim gözlerimin içinde seninkiler de olduğu kadar insan boğulmadı ..Kalbim hala ilk görüşte aşka inanacak kadar saf ve bir insanın sana iyi niyetle yaklaşacağına inanacak kadar..Keşke kalbinin derinliklerinde ne var öğrenebilseydim..Bana dair değil korkma hemen ..Bana dair sende bişeylerin olmadığından eminim zaten.,hayata dair ailene arkadaşlarına belki hoşlandığın kıza ..O da sana benim gibi bakar mı tutmadığı halde ellerini , gözyaşımı silmiş kadar şefkatli bulur mu..
Gülmeni bile özledim…şimdi bütün bunları kendime bile itiraf etmeye cesaretim yok.Zira aklıma söz geçiremediğim için de sen suçlusun, geldin..Ne kadar güzel bir cümle ama kısa sürdü geldiklerin gitmelerinden çok daha kısa..