Bir Elinde Sesi Varmış..

Dışarıda kasvetli bir hava var.Yarı yağmurlu yarı karlı başladık yine iç sıkıcı günlere..Güzel bir tarafı var en azından işten erken çıkıyoruz..

İşten sonra kalan zamanlarımı okuyarak yada müzik dinleyerek evimde geçiriyorum.Büyük bir sınavın içerisinden çıktım aslında.Ama hala izlerinin devam ettiği,baş etmek zorunda kaldığım,üzüldüğüm,hak etmediğim süreçlerden geçtim..Ama hepsinin de üstesinden tek başıma geldim..Yeniden doğmuş kadar rahat,mutlu ve huzurluyum şimdi..Ne kadar güçlü olduğumu,bir elin de sesinin çıkabildiğini gördüm..

Bu hayttaki en büyük eksikliğimiz;çareyi başkalarında arama çabamız..Yalnızken nasıl mutsuzsa bir kişi yanında biri varken de mutlu olamıyor malesef..

Hangimiz bu dünyaya isteyerek geldik?? Sanki gelirken bile pişmandık,ağlayarak geldik ve yalnız geldik..

Sonra büyüdük ve zannettik ki büyüyünce herşey daha iyi olacak..Ama malesef ben büyüdükçe üzüntülerim de büyüdü,sıkıntılarım da büyüdü ama en çokta ben büyüdüm..Küççükken yapamadığımız bir çok şeyi hepimiz demezmiydik büyüğünce yapıcam.

İşte bununla ilgili Can Dündar yine öyle güzel bir yazı yayınlamış ki hemen bunu sizinle de paylaşıyorum..

***