Küçükken ne kadar da güzel geçerdi günlerimiz değil mi? Hele de yaz mevsimiyse,hergün dışarıda,bahçede,yazlıkta geçirilen günlerimiz..Sabah erken uyanır hemen mayomu giyer beklemeye başlardım terastaki salıncakta ev halkının uyanmasını..Biran önce kahvaltı yapıp denize gitmek için can atardım,ablamlara doğru dürüst kahvaltı yaptırtmadan kaldırırdım masadan biran önce denize gitmek için;tam bir su hastasıydım..Oysa ki annem anlatırdı daha ben 5 yaşındayken beni yıkamak istediğinde ''kaynım ayıyo anne''diyerek kaçıp,''banyo yapmak istemiyoyum'' dediğimi,suya girene kadar korkar girdikten sonrada çıkartamazmış beni :))
Şimdi koskoca kız oldun diyor küçüklüğüm gözlerinin önünde canlanıyo her defasında,mutlu oluyor ama zamanın geçmiş olmasına da bir okadar üzülüyor..
En güzel zamanlarımızmış hepbirlikte geçirdiğimiz o günler..Yaz gecelerinde balkonda yapılan sohbetler,arkadaşlarla sahile gitmeler,hele de yaz aşkları,bakışmalarımızın belli olucak korkusu,her akşam onu görücem heyecanı :)Sanırım artık kalmadı böyle küçük heyecanlar..
Malesef artık hiçbir şeyin kıymetini bilmez olduk..Yaşadıklarımıza sahip çıkamaz,yok olup gitmesine göz yumar olduk..En değerli varlığımız duygularımız gün geçtikçe yok oluyor,değersizleşiyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder